Σύνταξη: Βασίλης Μαυρόπουλος
Όλα ξεκίνησαν από μια αγγελία του Χανς Γκάμπερ στην καταλανική εφημερίδα «Los Deportes» στις 22 Νοεμβρίου 1899, με την οποία γνωστοποιούσε την επιθυμία του να ιδρύσει έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο. Και να σκεφτεί κανείς, ότι ο εν λόγω τύπος δεν ήταν Καταλανός, δεν ήταν καν Ισπανός. |
| Χανς Γκάμπερ |
Το ρου της παγκόσμιας αθλητικής ιστορίας άλλαξε οριστικά μια εβδομάδα
αργότερα, όταν με το… όνειρο του Γκάμπερ «συνέπλευσαν» έντεκα ακόμη
ποδοσφαιρόφιλοι που ζούσαν στη Βαρκελώνη, έξι εκ των οποίων Καταλανοί,
τρεις Άγγλοι και δύο συμπατριώτες του. Η ουσία είναι πως, αν ο ίδιος δεν
ξεκινούσε ταξίδι προς την Αφρική, με ενδιάμεσο, μάλιστα, σταθμό την
Ιβηρική Χερσόνησο, το πιθανότερο είναι η Μπαρτσελόνα να μην ιδρυόταν
ποτέ. Μια γενικότερη… πετριά με το να ιδρύει ομάδες την είχε πάντως,
αφού ήταν ο εμπνευστής και της ελβετικής Φ.Κ. Ζυρίχης.
Η Μπαρτσελόνα πήρε, λοιπόν, σάρκα και οστά και ο 21χρονος, αλλά ήδη πολυπράγμων, Γκάμπερ αγωνίστηκε σ’ αυτήν ως ποδοσφαιριστής μέχρι το 1903 και ήταν ο κορυφαίος της σκόρερ. Τα πράγματα, αν και ξεκίνησαν αισιόδοξα για τους «μπλαουγκράνα», αφού διεκδικούσαν με αξιώσεις τις πρώτες σεζόν το Campionat de Catalunya και το Copa del Rey και κέρδισαν τον πρώτο τους τίτλο το 1902 με την κατάκτηση του Copa Macaya, στη συνέχεια δεν ήταν και τόσο ρόδινα. Τρία στέρφα από τίτλους χρόνια (1905-1908) αρκούσαν για να φτάσουν σε οριακό οικονομικά σημείο και να «ξενερώσουν» τους οπαδούς και τα μέλη τους. Τότε ήταν που μπήκε μπροστά και πάλι ο Γκάμπερ (που εντωμεταξύ είχε καταλανικοποιήσει το όνομά του από Χανς σε Ζόαν) και αψηφώντας τη λογική, έγινε ο επικεφαλής της ομάδας, η οποία αριθμούσε τότε μόλις 38 μέλη. Ποιος Πουγιόλ και ποιος Τσάβι, για τους οποίους λέμε σήμερα ότι εκφράζουν -πέρα από το αδιαμφισβήτητο ποδοσφαιρικό ταλέντο που έχουν- και την καταλανική ιδεολογία! Πιο Καταλανός και από τους πιο Καταλανούς, συγκέντρωσε χρήματα για τη σωτηρία του «παιδιού» του με τη διαδικασία «door to door» (που λέμε και εμείς οι Έλληνες). Το 1909, η Μπαρτσελόνα μετακόμισε στο «Camp de la Industria», ένα γήπεδο χωρητικότητας 8000 θεατών.
Η νέα δεκαετία που ανέτειλε λίγο αργότερα έμελλε να σηματοδοτήσει την
πρώτη «χρυσή εποχή» της Μπαρτσελόνα, στην οποία αγωνίστηκε και ο…
Λιονέλ Μέσι της εποχής, ο Παουλίνιο Αλκάνταρα. Την τετραετία 1910-1914, η
Μπαρτσελόνα συμμετείχε στο Pyrenees Cup, όπου αγωνίζονταν ομάδες που
εκπροσωπούσαν αυτόνομες κοινότητες διάφορων χωρών, όπως η Καστίλλη ή η
Καταλανία από την Ισπανία, η Ακουιτανία από τη Γαλλία κ.α. Παράλληλα, το
επικοινωνιακό «κόλπο γκρόσο» του Γκάμπερ με την αλλαγή από Καστιγιάνικα
(Ισπανικά) σε Καταλανικά (πάλι Ισπανικά, αλλά με διαφοροποιήσεις), σ’
ό,τι αφορά την επίσημη γλώσσα της Μπαρτσελόνα είχε ως αποτέλεσμα οι
περισσότεροι οπαδοί της να την αγαπήσουν όχι για τον τρόπο που
αγωνιζόταν, αλλά για κάτι βαθύτερο, γιατί εξέφραζε την εθνική τους
συνείδηση. Μέσα στην ίδια δεκαετία, την είδαν να κατακτά τρεις φορές το
Copa del Rey (1910, 1912, 1913) και μία επιπλέον φορά να είναι φιναλίστ
του θεσμού (1919).
Στις
αρχές της τρίτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, η Μπαρτσελόνα άρχισε πια να
«γιγαντώνεται». Ο Γκάμπερ αγαπούσε πολύ το δημιούργημά του και η
καμπάνια που έκανε στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, αφού το 1922 μετρούσε
περισσότερα από 20.000 μέλη. «Ή-ταν μικρό, ή-ταν μικρό το γήπεδο»,
λοιπόν. Ο Ελβετοκαταλανός δεν άφησε παραπονεμένους τους φίλους της
«Μπάρτσα». Την ίδια χρονιά, έχτισε το «Les Corts», γήπεδο χωρητικότητας
22.000 θέσεων (αργότερα, εξαντλήθηκε η προοπτική επέκτασής του και
έφτασε τις 60.000 θέσεις). Ο Τζακ Γκρίνγουελ έγινε ο πρώτος full-time
προπονητής της και οι αγωνιστικές επιτυχίες αυξήθηκαν. Έμπρακτα
διαπιστευτήρια αποτελούν τα πέντε Copa del Rey (1920, 1922, 1925, 1928)
που μετρά η Μπαρτσελόνα αυτή τη δεκαετία, καθώς και το γεγονός ότι
κατέκτησε για πρώτη φορά την Primera Division (1929). Ιδιαίτερη μνεία,
όμως, αξίζει να γίνει και στο εξωαγωνιστικό κομμάτι αυτής της περιόδου.
Το 1925, ο δικτάτορας Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα άρχισε «πόλεμο» ενάντια
της ομάδας που εξέφραζε, κατά κύριο λόγο, τους επαναστάτες εκείνη την
περίοδο, αποκλείοντας το «Les Corts» για έξι μήνες, με αφορμή μια
αυθόρμητη εξέγερση των φίλων της «Μπάρτσα» ενάντια στο καθεστώς του. Ο
Γκάμπερ κυνηγήθηκε από τον Ριβέρα και, κάπως έτσι, άρχισε να φθείρεται
ψυχολογικά. Το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 1929 θα αποδειχτεί
καθοριστικό.
Η 30η Ιουλίου 1930 είναι ημέρα ορόσημο στην ιστορία της ποδοσφαιρικής
Μπαρτσελόνα. Ο Χανς-Ζόαν Γκάμπερ, έχοντας χάσει όλη του την περιουσία,
εξαιτίας της οικονομικής κρίσης (σίγουρα, η λέξη μας φέρνει πολλά στο
νου), δεν αντέχει ψυχολογικά και αυτοκτονεί, βυθίζοντας στη θλίψη τη
Βαρκελώνη. Τα χρόνια που ακολουθούν είναι, έτσι κι αλλιώς, «φτωχά»
ποδοσφαιρικά, καθώς το στρατιωτικό καθεστώς «επισκιάζει» τα πάντα στη
χώρα. Η ομάδα, πάντως, διατηρώντας στο ρόστερ της ακόμα μερικούς
εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, μεταξύ των οποίων και ο Χοσέ Εσκόλα,
κατακτά έξι ακόμα Campionat de Catalunya (1930, 1931, 1932, 1934, 1936,
1938). Ένα μήνα μετά την έναρξη του εμφύλιου πολέμου, το 1936,
δολοφονήθηκαν ποδοσφαιριστές των «μπλαουγκράνα» και της Αθλέτικ
Μπιλμπάο, ως εχθροί του στρατιωτικού καθεστώτος, ενώ την ίδια μοίρα είχε
στις 6 Αυγούστου του ίδιου έτους και ο διάδοχος του Γκάμπερ στην
προεδρία των Καταλανών, Χοσέ Θουνιόλ που υποβλήθηκε σε φάλαγγα στην
Γκυανταράμα. Ένα ποδοσφαιρικό τουρ της ομάδας το καλοκαίρι του 1937 στο
Μεξικό και στις ΗΠΑ εξασφάλισε την οικονομική της βιωσιμότητα, ενώ
αξίζει να σημειωθεί ότι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού την υποδέχτηκαν
ως την εκπρόσωπο της Β’ Ισπανικής Δημοκρατίας. Οι εγχώριοι διωγμοί,
βέβαια, ήταν ακόμα αισθητοί και σε μία έξαρσή τους, σκοτώθηκαν
περισσότεροι από 3000 άνθρωποι από βομβιστική επίθεση στη Βαρκελώνη,
στις 16 Ιουλίου του 1938. Μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου, η ομάδα
υποχρεώθηκε να αλλάξει το όνομά της και να το μετατρέψει σε Club de
Futbol Barcelona, όπως, επίσης, και να αφαιρέσει την καταλανική σημαία
από την εξέδρα του γηπέδου της. Όλες οι ομάδες θα έπρεπε στο εξής να
χρησιμοποιούν μόνο Ισπανούς ποδοσφαιριστές.
TO BE CONTINUED…
Πηγές:
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο εΜΜΕίς
