Το ποδόσφαιρο -και ο αθλητισμός γενικότερα- έχει υπάρξει κατά καιρούς άντρο τρελών. Από τον Paolo di Canio μέχρι τον Jose Mourinho, τα παραδείγματα είναι πολυάριθμα και όλα έχουν μια κοινή συνισταμένη. Οι εκάστοτε τρελοί αποτελούν σημείο αμφιλεγόμενο. Όλοι, εκτός από έναν…
Ο Jürgen Klopp έχει μπει για τα καλά στις ζωές, πρωτίστως των φίλων της Mainz και της Dortmund, δευτερευόντως των φίλων της στρογγυλής θεάς συλλήβδην και κανείς δεν μπορεί να τον κουνήσει -γιατί να το κάνει άλλωστε;- από τις καρδιές και τις συνειδήσεις τους. Είναι 46 χρονών και θεωρείται ένας από τους καλύτερους προπονητές της νέας γενιάς. Όχι άδικα!
Ο Jürgen Klopp γεννήθηκε στη Στουτγάρδη της Γερμανίας, στις 16 Ιουνίου 1967. Άρχισε να ασχολείται ενεργά με το ποδόσφαιρο, στην ηλικία των οχτώ ετών, από τις ακαδημίες της SV Glatten και αργότερα της TuS Ergenzingen. Υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στην ηλικία των 22 με την ομάδα της Mainz, η οποία είδε στο πρόσωπο του έναν φέρελπι επιθετικό. Σ’ αυτήν, έμελλε να κλείσει την ποδοσφαιρική του καριέρα, 12 χρόνια αργότερα, με το μέτριο ποσοστό των 52 γκολ σε σύνολο 338 συμμετοχών. Βέβαια, να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο πως από το 1995 αγωνιζόταν στη θέση του κεντρικού αμυντικού, οπότε και το σκοράρισμα δεν αποτελούσε -τουλάχιστον εξ ορισμού- δική του υπόθεση. Το ύψος του εξάλλου (190cm) παραπέμπει ξεκάθαρα σε τρεις θέσεις. Αυτή του τερματοφύλακα, του κεντρικού αμυντικού και του κεντρικού επιθετικού. Μόνο την πρώτη δεν έπαιξε, διότι οι απαιτήσεις της είναι εντελώς διαφορετικές συγκριτικά με τις άλλες δύο, αλλά και όλες τις υπόλοιπες.
Στην εισαγωγή που έκανα, χαρακτήρισα τον Jürgen Klopp ως τρελό. Είναι, αλλά με μία διαφορετική τρέλα. Τρελός είναι και ο Paolo di Canio, ο οποίος όμως όντας ποδοσφαιριστής είχε χαιρετίσει ναζιστικά, με απόλυτη συναίσθηση του τι σήμαινε η κίνησή του (όχι όπως ο Γιώργος Κατίδης της Α.Ε.Κ. που το έκανε από άγνοια). Τρελός είναι και ο Mourinho, αλλά για τον εαυτό του. Είναι αλαζόνας και αυτοαγαπιέται τρελά. Ο Klopp είναι τρελός την ώρα του αγώνα, με τον αγώνα. Πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί στις νίκες και λυπάται αναλόγως στις ήττες. Το μυστικό των επιτυχιών του; Θέλει να γράψει ποδοσφαιρικές ιστορίες που θα μπορεί να διηγείται με περηφάνια στα εγγόνια του.
Στην Bundesliga, θα τον δούμε πάντα με ατημέλητο, ξανθό μαλλί, αξυρισιά, καπελάκι, φόρμες και γυαλάκια, ενώ ανάλογα με την έκβαση του εκάστοτε αγώνα, κάνει και τις αντίστοιχες γκριμάτσες. Στα ευρωπαϊκά παιχνίδια μόνο, φοράει κουστούμι, ελέω ενός ανούσιου κανονισμού της UEFA. Πάντα, βέβαια, δεσποτικός, κυρίαρχος και φυσικά τρελός. Ένας τρελός, το μυαλό του οποίου όλοι θα ήθελαν να έχουν…
Το 2001, ξεκινάει για τον Klopp η προπονητική περιπέτεια. Αναλαμβάνει, στα 34 του, την τύχη της Mainz, οι διοικούντες της οποίας διαγιγνώσκουν σε αυτόν ταλέντο και του εμπιστεύονται το εγχείρημα του προβιβασμού στη Μεγάλη Κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου (Bundesliga). Θα τους δικαιώσει, τρία χρόνια αργότερα. Είναι το πρώτο του μεγάλο «μπαμ» ως προπονητή και η πρώτη φορά που το όνομά του θα γίνει σύνθημα στα χείλη των οπαδών μιας ομάδας. Η επόμενη σεζόν κύλησε χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, με τη Mainz να σώζει την παρτίδα σωτηρίας και τον Klopp να χρεώνεται και αυτήν την επιτυχία. Το δεύτερο σπουδαίο κατόρθωμα του 39χρονου τότε τεχνικού ήρθε την αμέσως επόμενη σεζόν και ήταν η έξοδος της Mainz στα σαλόνια του Europa League. Ένα πραγματικά ασύλληπτο επίτευγμα, αφού όταν την ανέλαβε, μόλις πέντε χρόνια νωρίτερα, αγωνιζόταν στην Zweite Liga (Β’ Κατηγορία Γερμανίας). Η επιτυχία, όμως, αυτή αποδείχτηκε δίκοπο μαχαίρι, αφού την αγωνιστική χρονιά 2006-2007 η Mainz υποβιβάστηκε, τερματίζοντας στη 16η θέση. Άπαντες, ωστόσο, εμπιστεύονταν τον Klopp (κανείς δεν τον τραμπούκισε, κανείς δεν τον απαξίωσε, όπως θα συνέβαινε στην Ελλάδα) και ο ίδιος επέλεξε να παραμείνει στη θέση του και όχι τον εύκολο δρόμο της φυγής. Δεν κατάφερε να την ανεβάσει ξανά στην Bundesliga και υπέβαλε, ως κύριος που είναι, την παραίτησή του.
Οι αξίες δεν χάνονται, μπορεί να αντιμετωπίσουν πολυποίκιλες ατυχίες, αλλά αργά ή γρήγορα θα σταθούν στα πόδια τους και θα οδεύσουν προς νέες, ένδοξες στιγμές. Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση του 41χρονου Klopp, που προσλήφθηκε αμέσως από την Borussia Dortmund, σύλλογο σαφώς υψηλότερων προδιαγραφών από τη Mainz, που προσπαθούσε να μπει και πάλι στον ευρωπαϊκό χάρτη, έχοντας ανακάμψει από τα οικονομικά προβλήματα που τον ταλάνιζαν. Η πρώτη του σεζόν εκεί ήταν μέτρια. Παρά την κατάκτηση του γερμανικού Super Cup, η ομάδα της κοιλάδας του Ρουρ τερμάτισε στην έκτη θέση της Bundesliga και το 2009-2010 απλά μία θέση παραπάνω. Όχι, ο Klopp δεν έφυγε νύχτα.
«Άμπαλοι» Γερμανοί, θα έλεγε ένας Έλληνας προπονητής κερκίδας, αν η ιστορία μας ολοκληρωνόταν κάπου εκεί. Ευτυχώς, όμως, γι’ αυτούς, η εμπιστοσύνη με την οποία περιβλήθηκε ο Klopp εξαργυρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις τρεις επόμενες χρονιές. Πρωτάθλημα για την Dortmund το 2011, double το 2012, τελικός Champions League το 2013, όπου αν δεν έβρισκε απέναντί του τη φοβερή και τρομερή Bayern Munich, θα είχε γράψει μία ακόμα, την πιο χρυσή -απ’ όλες όσες έχει έτσι κι αλλιώς γράψει- σελίδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Μετά το τέλος του αγώνα, ο ίδιος έκανε μία από τις καλύτερες και πιο μεστές δηλώσεις που έχει κάνει ποτέ προπονητής: «Όλα εντάξει. Μόνο το αποτέλεσμα είναι σκ…ά».
Στην Bundesliga, θα τον δούμε πάντα με ατημέλητο, ξανθό μαλλί, αξυρισιά, καπελάκι, φόρμες και γυαλάκια, ενώ ανάλογα με την έκβαση του εκάστοτε αγώνα, κάνει και τις αντίστοιχες γκριμάτσες. Στα ευρωπαϊκά παιχνίδια μόνο, φοράει κουστούμι, ελέω ενός ανούσιου κανονισμού της UEFA. Πάντα, βέβαια, δεσποτικός, κυρίαρχος και φυσικά τρελός. Ένας τρελός, το μυαλό του οποίου όλοι θα ήθελαν να έχουν…
Έγραψε ... ο Βασίλης Μαυρόπουλος:
