Τα χρόνια που ακολούθησαν ήρθαν να καταδείξουν το μεγαλείο της Μπαρτσελόνα, η οποία, παρά το ανελέητο κυνηγητό που δεχόταν από το δικτατορικό καθεστώς του Φρανσίσκο Φράνκο, μεσουράνησε στο ισπανικό ποδόσφαιρο και έγραψε όμορφες σελίδες στην ιστορία της.
Ο πρώτος τίτλος τον οποίο διεκδίκησαν οι «μπλαουγκράνα» ήταν αυτός του Copa del Generalisimo (τωρινό Copa del Rey), όπου βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν στον τελικό τη μισητή τους Ρεάλ Μαδρίτης. Το τρόπαιο θα κρινόταν από το συνολικό σκορ δύο αναμετρήσεων. Η πρώτη, αυτή του «Les Corts» έληξε με τους Καταλανούς να κερδίζουν με 3-0 και να παίρνουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Στον επαναληπτικό της πρωτεύουσας, ωστόσο, μίλησε ο ψυχολογικός πόλεμος που άσκησε ο Φράνκο. Σύμβουλός του βρέθηκε την προηγουμένη του αγώνα στο ξενοδοχείο όπου διανυκτέρευαν οι Καταλανοί και μιλώντας μαζί τους, τους είπε πως η συμμετοχή τους στον τελικό αποτελούσε μια «γενναιοδωρία του καθεστώτος». Οι Μαδριλένοι νίκησαν με 11-1 και κατέκτησαν την κούπα.
Τα επόμενα χρόνια ήταν για την Μπάρτσα χρυσά και ήρθαν να επιβεβαιώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό, που αρέσει στους οπαδούς τους να διαμηνύουν: «Κάτι παραπάνω από ένα απλό club…». Για του λόγου το αληθές, κατακτά τρεις φορές την Primera Division (1945, 1948, 1949), πρωταθλήματα τα οποία ήρθαν να προστεθούν σε αυτό του 1929. Αν, δε, προστεθεί και η κατάκτηση του Copa Latina (1949), οι τίτλοι της σε αυτό το διάστημα φτάνουν τους τέσσερις. Πρωτεργάτες των επιτυχιών ήταν ο προπονητής της, Χοσέ Σαμίτιερ, αλλά και ποδοσφαιριστές, όπως ο Σέζαρ Ράμαλετς, ο Βαλέσκο και ο Λαντισλάο Κουμπάλα.
Με τίτλους έκλεισε η πέμπτη δεκαετία του 20ου αιώνα, με τίτλους άνοιξε και η έκτη. Οι τότε προπονητές Φέρντιναντ Ντάουτσικ και Λάζλο Κουμπάλα οδήγησαν την Μπαρτσελόνα στην κατάκτηση πέντε διαφορετικών τίτλων (Primera Division, Copa del Generalisimo, Copa Latina, Copa Ena Duarte και Copa Martini Rossi). Παρά το μένος του δικτάτορα Φράνκο, ήταν μία από τις πιο πετυχημένες ομάδες του πλανήτη, ενώ οι οπαδοί της έδιναν και αυτοί μαθήματα συμπεριφοράς. Το 1951, επί παραδείγματι, κι ενώ στην Καταλανία είχε πιάσει καταρρακτώδης βροχή, αρνήθηκαν να σπάσουν την απεργία των τραμ, μετά από έναν αγώνα κόντρα στη Σανταντέρ για το πρωτάθλημα και γύρισαν σπίτια τους με τα πόδια, έχοντας, μερικοί απ’ αυτούς, να διανύσουν αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα. Αναμφίβολα, πάντως, η πιο σημαντική στιγμή της δεκαετίας ήταν η ολοκλήρωση της κατασκευής του «Καμπ Νου», το 1957, γήπεδο που η Μπάρτσα χρησιμοποιεί μέχρι και σήμερα. Πρόκειται για έναν «ναό» της στρογγυλής θεάς, με χωρητικότητα περίπου 100.000 θεατών.
Το 1960 βρήκε την Μπαρτσελόνα να έχει προπονητή τον Ελένιο Ερέρα και έναν εξαιρετικό νεαρό ποδοσφαιριστή στις τάξεις της, ονόματι Λουίζ Σουάρεζ, ο οποίος την ίδια χρονιά, κέρδισε τον ατομικό τίτλο του καλύτερου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή. Σπουδαία ποδοσφαιρικά ταλέντα ήταν και οι Σάντορ Κόσκις και Ζόλταν Κζίμπορ. Άλλο ένα double (Primera Division και Inter-Cities Fairs Cup) ήρθε να πιστοποιήσει ότι τα πέτρινα χρόνια είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το 1961, επικράτησε της Ρεάλ Μαδρίτης για το Κύπελλο Ευρώπης, για να ηττηθεί, παρά ταύτα, λίγο αργότερα με 3-2 από την Μπενφίκα στον τελικό. Η ανέγερση του νέου γηπέδου περί τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, πάντως, είχε, όπως ήταν φυσικό, επιπτώσεις στα οικονομικά της ομάδας, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν χρήματα για καλές μετεγγραφές, συγκυρία η οποία ευνόησε για κάποιες σεζόν τη Ρεάλ Μαδρίτης. Επειδή, ωστόσο, η Μπαρτσελόνα είναι μια ομάδα, που έχει συνυφασμένο το όνομά της με την κατάκτηση τίτλων, το 1963 πρόσθεσε στη συλλογή της ακόμη ένα Copa del Generalisimo, ενώ το 1966, ένα Fairs Cup. Το 1968, θριαμβεύει με 1-0 μπροστά στα -μάλλον έντρομα- μάτια του δικτάτορα Φράνκο, κλείνοντας το σπίτι της Ρεάλ Μαδρίτης και κατακτώντας το Copa del Generalisimo μέσα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Προπονητής της ήταν τότε ο Σαλβαντόρ Αρτίγαθ, γνωστός για τα δημοκρατικά του πιστεύω.
Η δεκαετία του ’70 είναι σημαντική, όχι μόνο για την Μπαρτσελόνα, αλλά και για όλη την Καταλανία, καθώς, το 1974, ο Φράνσισκο Φράνκο πέφτει από την εξουσία. Αμέσως, το όνομά των «μπλαουγκράνα» μετατρέπεται ξανά σε Futbol Club Barcelona, παίρνοντας, έτσι, την ιδεολογική υπόσταση που του αρμόζει. Στα καθαρά αγωνιστικά, δεσπόζει η μορφή του σπουδαίου Ολλανδού Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος τη σεζόν 1973-74 έρχεται από τον Άγιαξ έναντι ενός ποσού-ρεκόρ και γίνεται αμέσως αγαπητός στον κόσμο, δηλώνοντας ότι δεν θα αγωνιζόταν ποτέ με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, καθώς είναι μια ομάδα που συνδέεται με το καθεστώς ενός δυναστικού δικτάτορα . Το 1978, πρόεδρος της Μπάρτσα ορίζεται ο Χοσέ Λουίς Νούνιεζ και, στις 16 Μαΐου της επόμενης σεζόν, την οδηγεί στην κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου UEFA της ιστορίας της. Στον τελικό, που διεξήχθη στη Βασιλεία της Ελβετίας, η Μπαρτσελόνα επικράτησε με 4-3 απέναντι στη Φορτούνα Ντίσελντορφ, μπροστά σε 30.000 οπαδούς της.
TO BE CONTINUED…
TO BE CONTINUED…
Πηγές:
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο εΜΜΕίς
