Η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα: Μέρος Γ’ (1981-2012)

Σύνταξη: Βασίλης Μαυρόπουλος

Η θητεία του Χοσέ Λουίς Νούνιεζ διήρκησε 22 χρονιά, διάστημα στο οποίο αγωνίστηκαν στην Μπαρτσελόνα ποδοσφαιριστές όπως ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο Ρομάριο και ο Ρονάλντο (το αυθεντικό «φαινόμενο», όχι ο ιμιτασιόν Κριστιάνο).

Το 1982, ο Αργεντινός «Ντιεγκίτο» κάνει το ευρωπαϊκό άλμα στην ποδοσφαιρική του καριέρα και μετεγγράφεται στους «μπλαουγκράνα», έναντι του ποσού-ρεκόρ για τα δεδομένα της εποχής, αυτό των 5 εκ. λιρών. Με τον Σέζαρ Λουίζ Μενόττι στον πάγκο της, η Μπαρτσελόνα φτάνει στην κατάκτηση ενός ακόμη Copa del Rey, κόντρα στη μισητή αντίπαλο Ρεάλ Μαδρίτης, τίτλος που ήταν και ο μοναδικός του Μαραντόνα στην Καταλανία, αφού λίγο αργότερα, αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του στη Νάπολι. Αυτό δεν πτοεί και πολύ την Μπάρτσα, η οποία με τον εκπληκτικό Γερμανό μέσο Μπρεντ Σούστερ στη σύνθεσή της, κατακτά την Primera Division το 1985 και φτάνει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Ευρώπης (διεξήχθη στη Σεβίλλη), όπου ηττάται στη διαδικασία των πέναλτι από τη Στεάουα Βουκουρεστίου. Έχοντας ως προπονητή τον Λουίς Αραγονιέζ, παίρνει το Copa del Rey του 1988, επικρατώντας με 1-0 της Ρεάλ Σοσιεδάδ. Το τρόπαιο αυτό αποτέλεσε τον προπομπό μιας πραγματικά ένδοξης ομάδας.

Ο Γιόχαν Κρόιφ επιστρέφει στη Βαρκελώνη, ως προπονητής αυτή τη φορά, περί τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και, έχοντας ρόστερ με ποδοσφαιριστές τους Πεπ Γκουαρδιόλα, Χοσέ Μαρί Μπακέρο, Ρόναλντ Κούμαν, Μίκαελ Λόντρουπ και Χρίστο Στόιτσκοφ, δημιουργεί μία ανίκητη Dream Team, η οποία κατακτά τέσσερις συνεχόμενες φορές την Primera Division (1991-1994), αλλά και, επιτέλους, το Κύπελλο Ευρώπης, δύο φορές -το 1989 και το 1992- αμφότερες με αντίπαλο τη Σαμπντόρια. Ο Ολλανδός κόουτς αποχώρησε οχτώ χρόνια αργότερα, όντας ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της Μπαρτσελόνα και έχοντας κατορθώσει να πάρει μαζί της έντεκα τίτλους.

Ο Μπόμπι Ρόμπσον ανέλαβε τα προπονητικά ηνία της Μπάρτσα τη σεζόν 1996-1997 και την οδήγησε στο triple (Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, Super Cup Ισπανίας και Copa del Rey). Αποχώρησε, παρά ταύτα, γρήγορα με τον Λουίς Φαν Χάαλ να είναι ο επόμενος εκλεκτός του προέδρου Νούνιεζ. Ο πρώτος είχε τη χαρά και την τιμή να συνεργαστεί με τον Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή Ριβάλντο, που αναδείχτηκε το 1998 ο κορυφαίος παίκτης των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Παρά την κατάκτηση του UEFA Super Cup, ενός Copa del Rey και δύο Πρωταθλημάτων Ισπανίας (Primera Division), αμφότεροι παραιτήθηκαν το 2000, ένεκα της άσχημης πορείας στο Champions League. Πριν από αυτή την εξέλιξη, όμως, συνέβη κάτι, που οι Καταλανοί φίλαθλοι δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Ο φυσικός, έως τότε, αρχηγός της ομάδας, Λουίς Φίγκο αφήνει στα κρύα του λουτρού την Μπαρτσελόνα και αποφασίζει να συνεχίσει την καριέρα του στη μισητή Ρεάλ Μαδρίτης. Μεγάλος παίκτης ο Πορτογάλος, αλλά αποδείχτηκε και ψυχρός επαγγελματίας. Γι’ αυτόν, φάνηκε πως δεν μετρούν μότο όπως το «κάτι παραπάνω από ένας απλός σύλλογος». Ιδεολογία του είναι το χρήμα…

Η νέα χιλιετία έμελλε να σηματοδοτήσει κι ένα νέο κεφάλαιο στη χρυσή ιστορία της Μπαρτσελόνα. Το 2000 αναλαμβάνει πρόεδρος ο Ζοάν Γκασπάρτ, η θητεία του οποίου κράτησε μόλις τρία χρόνια. Το 2003, αυτός και ο Λουίς Φαν Χάαλ, που στο μεταξύ είχε προσληφθεί για δεύτερη θητεία, παραιτήθηκαν.

Τα χρόνια που ακολουθούν είναι πλημμυρισμένα με τίτλους για την Μπαρτσελόνα. Θα μπορούσε κανείς να γράψει γι’ αυτά, όχι απλώς μερικές παραγράφους σ’ ένα τριμερές αφιέρωμα, αλλά ένα ολόκληρο βιβλίο. Τον Ζοάν Γκασπάρτ αντικατέστησε ο συνονόματός του Λαπόρτα, ενώ τον Ολλανδό Φαν Χάαλ, ο συμπατριώτης του Φρανκ Ράικαρντ. Τη σεζόν 2005-2006, ως πρόγευμα της μεγάλης ομάδας του προπονητή -πλέον- Πεπ Γκουαρδιόλα, η Μπαρτσελόνα κατακτά το triple (Super Cup Ισπανίας, Primera Division και Champions League). Μεγάλο αστέρι εκείνης της ομάδας ο Βραζιλιάνος Ροναλντίνιο, που συνδυάζει θέαμα και ουσία. Φυσικός ηγέτης ο κεντρικός αμυντικός Κάρλες Πουγιόλ, μια προσωποποίηση της καταλανικής ιδεολογίας. Ξηρές ήταν , πάντως, για την Μπαρτσελόνα οι δύο επόμενες σεζόν, με εξαίρεση την κατάκτηση ενός ακόμη εγχώριου Super Cup κόντρα στη γειτόνισσα Εσπανιόλ, τη σεζόν 2006-2007.

Όταν ο Πεπ Γκουαρδιόλα αναβαθμίστηκε από προπονητής της Μπαρτσελόνα Β’ σε προπονητή της «κεντρικής» ομάδας, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η ιστορία όχι μόνο των «μπλαουγκράνα», αλλά και σύμπαντος του ποδοσφαιρικού πλανήτη θα άλλαζε με τόσο δραματικό τρόπο. Έχοντας στο ρόστερ του ποδοσφαιριστές όπως τον Καμερουνέζο Σαμουέλ Ετό, τον Γάλλο Τιερί Ανρί τους παλιότερους Τσάβι και Ινιέστα (ξεκίνησαν από τα τσικό της ομάδας), φυσικά τον Πουγιόλ, αναδεικνύοντας έναν ποδοσφαιριστή ισάξιο (ίσως και καλύτερο, η ιστορία θα το κρίνει) των Πελέ και Μαραντόνα, τον Λιονέλ Μέσι, και πουλώντας τους Ροναλντίνιο και Ντέκο, άρχισε να χτίζει μια ομάδα, όπως ο ίδιος τη φανταζόταν. Στην Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα δεν χωράει κλασικός φορ. Οι Τσάβι-Ινιέστα κεντούν στον χώρο του κέντρου και ο Μέσι εκτελεί. Η Μπαρτσελόνα ξεκινά να παίζει ένα εντυπωσιακό και, παράλληλα, αποτελεσματικό passing game, με σωστότατη κίνηση στον κενό χώρο, γρήγορες εναλλαγές της μπάλας και επιθετικότητα που μπορεί να σκοτώσει τον οποιονδήποτε αντίπαλο. Το 2009 κατακτά το Copa del Rey, επικρατώντας με 4-1 της Αθλέτικ Μπιλμπάο στον τελικό. Τρεις μέρες αργότερα, σφραγίζει την κατάκτηση της Primera Division, συνθλίβοντας την άμυνα της Ρεάλ Μαδρίτης και αποχωρώντας από το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» με το νικηφόρο 6-2! Οι επιτυχίες της σεζόν δεν σταματούν, όμως, εκεί, αφού η αρμάδα του Γκουαρδιόλα κατακτά και πάλι το Champions League, νικώντας με 2-0 τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολίμπικο» της Ρώμης, ενώ μέχρι τη δύση του 2009 σπάει ρεκόρ, φτάνοντας τους πέντε τίτλους, με το ισπανικό και το ευρωπαϊκό Super Cup να προστίθενται.

Τον Ιούνιο του 2010, ο Λαπόρτα αποχωρεί, αφού προηγουμένως έχει δει την ομάδα του να κατακτά ακόμη μία Primera Division και το ένατο Super Cup της ιστορίας της. Νέος πρόεδρος εκλέγεται, συγκεντρώνοντας το 61.35% των ψήφων, ο Σάντρο Ροσέλ και με το «καλημέρα» κάνει δώρο στον Γκουαρδιόλα (το άξιζε και με το παραπάνω ο Καταλανός) τους Νταβίντ Βίγια από τη Βαλένθια και Χαβιέ Μασεράνο από τη Λίβερπουλ, δαπανώντας και για τους δύο περίπου 60 εκ. ευρώ. Τον Νοέμβριο του 2010, σημειώθηκε άλλη μια επική νίκη επί της Ρεάλ, αυτή τη φορά στο «Καμπ Νου», με τον δείκτη του σκορ να σταματάει στο 5-0! Πρωτάθλημα, φυσικά, Champions League (3-1 στο «Γουέμπλεϊ» και πάλι τη Γιουνάιτεντ), ευρωπαϊκό (2-0 την Πόρτο) και ισπανικό (2-2 & 3-2 σε διπλό αγώνα κόντρα στη Ρεάλ), Super Cup και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (4-0 τη βραζιλιάνικη Σάντος στον τελικό). Η σεζόν 2011-2012 έμελλε να είναι και η τελευταία του Γκουαρδιόλα στον πάγκο της Μπάρτσα. Συνδυάστηκε με την κατάκτηση του 14ου τίτλου (αριθμός-ρεκόρ για έναν προπονητή) επί ημερών του, αυτόν του Κυπέλλου Ισπανίας (Copa del Rey). Τέλος εποχής; Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι τον διαδέχτηκε ο μέχρι πρότινος βοηθός του, Τίτο Βιλανόβα, που, λογικά, θα έχει πάρει τα χούγια του, όχι. Η ιστορία, όμως, θα δείξει.

Θεωρώ θεάρεστη συγκυρία η συγκεκριμένη (ας μου επιτραπεί το αδόκιμο αυτό επίθετο) Μπαρτσελόνα να συμπίπτει χρονικά με την ποδοσφαιρική μου ζύμωση. Η συγκεκριμένη Μπαρτσελόνα διδάσκει τακτική, διδάσκει επίθεση, διδάσκει άμυνα, διδάσκει ήθος και, εντέλει, διδάσκει ποδόσφαιρο. Κάπου, διάβασα πρόσφατα μια φράση και την ενστερνίστηκα πάραυτα: «Σε όσους δεν αρέσει η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα του σήμερα (ανεξάρτητα από το ποια ομάδα υποστηρίζουν) είναι γιατί τη βλέπουν κομπλεξικά, σαν την κοπέλα, που δεν μπορούν ποτέ να αποκτήσουν». Προσωπικά, πάντως, δεν υποστηρίζω την Μπαρτσελόνα, απλά και μόνο, γιατί είναι η καλύτερη, αυτή τη στιγμή, ομάδα στον κόσμο. Την υποστηρίζω, πρωτίστως, διότι με εκφράζει ιδεολογικά. Είναι και για μένα «κάτι παραπάνω από ένας απλός σύλλογος»…

Πηγές:
http://el.wikipedia.org/
 http://en.wikipedia.org/wiki/FC_Barcelona
http://www.kolivas.de/archives/86204

 Πρωτοδημοσιεύτηκε στο εΜΜΕίς