Ο ΠΑΟΚ δεν εντυπωσιάζει με τις μέχρι τώρα επιδόσεις του σε Ελλάδα και Ευρώπη, όμως διατηρείται για τα καλά μέσα σε όλους τους στόχους που έχει θέσει από την αρχή της χρονιάς.
Βασίλης Μαυρόπουλος
Όχι, δεν πρόκειται για την αποθέωση της ομαδικότητας, αν και το κλίμα στα αποδυτήρια δείχνει να είναι καλό. Όχι, αυτό που παρουσιάζουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν αρέσει στη συντριπτική πλειονότητα των φιλάθλων.
Οι αδυναμίες της ομάδας είναι γνωστές και χιλιοειπωμένες, επομένως δεν θα υπεισέρθω σε «εξυπνακιδίστικες» αναλύσεις, απ’ αυτές στις οποίες αρέσκονται οι οπαδοί και μας κάνουν κάθε φορά να αναρωτιόμαστε αν στον δρόμο για τον πάγκο της ομάδας του ΠΑΟΚ μπερδεύτηκαν, χάθηκαν και ξαφνικά βρίσκονται στον ίδιο χώρο με εμάς που παρακολουθούμε τα περισσότερα ματς από cafe. Μπορεί η ομάδα να θέλει οχτάρι, δεκάρι, εννιάρι ή… εβδομηντάρι και δεν ξέρω κι εγώ ακόμη τι, αλλά έχει προπονητή -προπονητάρα θα έλεγα- να το δει, να το αντιληφθεί και, αν όντως δει κενά, να κάνει τις εισηγήσεις του. Μπορεί να πρέπει να παίξει ο Πάμπλο Γκαρσία, ο Γιώργος Κατσικάς ή ο Παναγιώτης Γλύκος, όμως δεν παίζουν και αν ρωτήσουμε τον Χουμπ Στέφενς θα μας απαντήσει καταλλήλως αναγορικά με το γιατί. Για να μην είμαστε λοιπόν σαν τις… παντρεμένες τις παροιμίας, που κλαίνε χωρίς λόγο, προσωπικά επιλέγω να μην μπω στα χωράφια του Ολλανδού.
Την 4η αγωνιστική της Super League, ο ΠΑΟΚ έπαιξε εκτός έδρας με τη Βέροια. Ναι, δεν παρουσίασε καλό ποδόσφαιρο, όμως νίκησε. Το ίδιο συνέβη και στην 1η αγωνιστική των ομίλων του Europa League, όπου υποδέχτηκε τη Σαχτιόρ Καραγκαντί και κέρδισε ξανά. Δύο ματς κολλητά, δύο ματς όπου ο Δικέφαλος δεν έθελξε. Κάθε άλλο. Παράλληλα, όμως, δύο ματς στα οποία αποχώρησε από το γήπεδο με το υπέρ του 2-1. Αν τώρα συνυπολογίσουμε τα παιχνίδια με Ξάνθη και Πανιώνιο στην Τούμπα, όπου επικράτησε με 3-0 και 4-1 αντίστοιχα, χωρίς επίσης να δείξει κάτι το ιδιαίτερο, βλέπουμε ότι φέτος έχει κάτι το ξεχωριστό. Κάτι που πέρυσι τον έκανε να απολέσει πολλούς βαθμούς στη μάχη του πρωταθλήματος. Μαζεύει τρίποντα ακόμη κι αν δεν αρέσει. Και μερικά μάλιστα εύκολα.
Πρόκειται γι’ αυτό το στοιχείο που είχε από την αρχή, ήδη από τους επαναληπτικούς με Μέταλιστ στο Ντόνετσκ και Σάλκε στην Τούμπα για τα προκριματικά του Champions League, όπου παραλίγο να κάνει αξέχαστες ανατροπές. Πρόκειται γι’ αυτό το κάτι (όχι της Γαρμπή, αλλά αυτό) που είχε και στο παιχνίδι με τη Σαχτιόρ Καραγκαντί για τη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, όπου ο Ζβόντιμιρ Βούκιτς σκόραρε στο 91’ για το τελικό 2-1. Οι παίκτες του δεν παρατάν ποτέ ένα ματς. Ούτε το σχέδιο τους. Σωστό ή λάθος το ακολουθούν μέχρι το φινάλε. Έτσι, ο ΠΑΟΚ κατέκτησε δύο επιπλέον βαθμούς με τους Κοζάκους.
Το επόμενο στοιχείο είναι αυτό της προσωπικότητας των παικτών. Σ’ αυτόν τον τομέα υπάρχει πλουραλισμός. Βάθος! Ο κορυφαίος, επί παραδείγματι, ποδοσφαιριστής της ομάδας, Μίροσλαβ Στοχ, ήταν άφαντος με τη Σαχτιόρ. Ερχόμενοι όμως οι Ντορβαλίνο Άλβες και Ζβόντιμιρ Βούκιτς από τον πάγκο έκαναν τη διαφορά. Εδώ, έρχεται ο ρόλος του προπονητή, στον οποίο χρεώνεται το σχέδιο που έχει ο ΠΑΟΚ σε κάθε παιχνίδι και η πίστη σ’ αυτό για όλο το 90λεπτο, ενώ και οι αλλαγές στις οποίες προβαίνει, εκ του αποτελέσματος πάντα, είναι σωστές. Ναι, ο ΠΑΟΚ είχε ανάγκη να κρατήσει το 2-1 στη Βέροια και ήταν απαραίτητες οι δύο αλλαγές στις καθυστερήσεις. Τι θα γινόταν σ’ ένα ενδεχόμενο «τσαφ» (όπως αυτό του πρώτου γκολ της «βασίλισσας») και σ’ ένα 2-2; Με τη Σαχτιόρ βέβαια, η είσοδος του μπαρμπα-Λίνο στο 62’ άλλαξε όλο το ματς.
Ξέρει ο Στέφενς καλύτερα από εμάς. Αν δεν το πιστεύετε, καλύτερα να πάτε αρχικά για δίπλωμα προπονητού στην UEFA. Ναι, κάνει λάθη. Όμως δεν θα έκανε, αν ήταν νεκρός. Εγώ βλέπω μια ομάδα υπερδύναμη στις στημένες φάσεις επιθετικά -αυτό για όσους λένε ότι ο Στέφενς δεν δουλεύει- να παίρνει αγώνες, στους οποίους άλλες χρονιές δεν θα τα κατάφερνε. Αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι και οφείλεται εν πολλοίς και στον έμπειρο κόουτς που υπάρχει στον πάγκο.
