Ένα χαρακτηριστικό που έχουν όλοι οι μεγάλοι πρωταθλητές είναι να αρνούνται πως κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου ...
Εξαίρεση στον κανόνα δεν αποτελεί ο Ρότζερ Φέντερερ, ένας πραγματικός θρύλος του παγκοσμίου τένις και του αθλητισμού γενικότερα. Σε ηλικία 32 ετών ο καλύτερος, κατά γενική ομολογία, αντισφαιριστής όλων των εποχών και ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές ‘ever’ απογοήτευσε ξανά τους μυριάδες οπαδούς του, αποκλειόμενος στη φάση των «16» του US Open και μην καταφέρνοντας να κάνει “check-in” σ’ έναν αιώνιο προημιτελικό κόντρα στον Ράφαελ Ναδάλ.
Το Νο7 πλέον της παγκόσμιας κατάταξης διανύει τη χειρότερη περίοδο της καριέρας του από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στα court. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμη κι όταν αγωνίζεται εξαιρετικά, όπως στο πρόσφατο Cincinnati Masters (ήττα στους «8», με 2-1 από τον Ναδάλ), υπάρχει περίπτωση να ηττηθεί. Θέμα κόπωσης; Θέμα ξαφνικής έλλειψης -για κάποιον λόγο- συγκέντρωσης; Δεν μπορώ να ξέρω. Αυτό που μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα είναι ότι αυτός δεν είναι ο «βασιλιάς», στον οποίο έχει υποκλιθεί πολλάκις σύμπασα η αθλητική κοινότητα. Προσωπικά, αυτόν θέλω πίσω και αν δεν μπορώ να τον έχω, δεν θέλω να βλέπω κάποιον που του μοιάζει φυσιογνωμικά να μου χαλάει την ειδυλλιακή εικόνα που έχουν πανάξια πλάσει στο μυαλό μου τα αρχικά RF.
Με τον χρόνο κανείς δεν μπορεί να τα βάλει...
Το προσπαθούσε ο Μίκαελ Σουμάχερ της Φόρμουλα 1, μέχρι πέρυσι, απέτυχε. Το προσπαθεί ο Κάρλος Πουγιόλ στην ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα αποτυγχάνει. Δεν είναι κακό και ούτε παράλογο, Ρότζερ! Μετά συμπάθειας και φυσικά τιμής…
Έγραψε ... ο Βασίλης Μαυρόπουλος:
