Είναι μερικοί αθλητές, των οποίων η φθορά δεν αντέχεται. Αυτοί που έχεις συνηθίσει να τους βλέπεις πρωταθλητές, μ’ ένα χρυσό μετάλλιο στο στήθος ή μ’ ένα κύπελλο στο χέρι. Άτρωτους και δυνατούς!
||
Βασίλης Μαυρόπουλος ||
Προσωπικά, πάντως, δεν παραμυθιάζομαι και γνωρίζω πως όταν ο χρόνος παρέλθει, η μπογιά τους δεν θα περνάει πια.
Δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις, επιβεβαιώνομαι. Ακόμη δυστυχέστερα, σπανίως, κάποιος απ’ αυτούς εγκαταλείπει βρισκόμενος στην κορυφή. Βλέπετε, η τελευταία είναι γλυκιά και κανείς δεν μπορεί να την απαρνηθεί, έστω κι αν γνωρίζει πως τοιουτοτρόπως ενδέχεται να χαλάσει την υστεροφημία του.
Ένα τρανό και ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτού που αναφέρω είναι ο Ρότζερ Φέντερερ. Το είχα πει μέσα απ’ αυτό το blog πριν από μερικούς μήνες και το είχα ρίξει σαν ιδέα ότι δυστυχώς ίσως είναι η ώρα που ο Ελβετός πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται το ενδεχόμενο να αφήσει την ενεργό δράση. Αυτό έβλεπα, με βάση τα αποτελέσματά του από την αρχή της εφετινής σεζόν, αυτό είπα και δικαιώθηκα από τη συνέχεια που μας επεφύλασσε και τα όσα εξακολουθεί να (μην) δείχνει ο υπερπρωταθλητής.
Έχω χάσει πραγματικά το μέτρημα των φορών που έχω διαβάσει τώρα τελευταία στα αθλητικά σάιτ τη φράση «ο βασιλιάς είναι γυμνός» ή, εν πάση περιπτώσει, κάποια παραπλήσιά της. Ξέρω πως είναι δύσκολο να δεχτεί ένας τέτοιος θρύλος ότι η εποχή κυριαρχίας του στα court έκανε τον κύκλο της, όμως είναι και για εμάς εξίσου άσχημο και στενάχωρο να τον βλέπουμε να παραπαίει, να βρίσκεται εκτός πεντάδας της παγκόσμιας κατάταξης, να μην μπορεί να κερδίσει σε κανένα ντέρμπι, και να μην έχει ακόμη εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στο ΑΤΡ World Tour Finals στην Ο2 του Λονδίνου.
Φοβάμαι ότι η λύση είναι μία, διότι δεν του αξίζει να φύγει όντας εκτός 10άδας (ή και 20άδας, έτσι όπως πάει). Πριν, όμως, οφείλει να παίξει για μία τελευταία φορά ως αυτό που είναι. Να παίξει απλά ως Ρότζερ Φέντερερ και όχι ως κάποιος που απλά του μοιάζει φυσιογνωμικά…
Έγραψε ... ο Βασίλης Μαυρόπουλος:
