Ο Τζόκοβιτς έκανε το τέλειο παιχνίδι!

Το βράδυ της Δευτέρας, ολοκληρώθηκε ένα από τα σπουδαιότερα τουρνουά που περιλαμβάνει το παγκόσμιο τένις και σίγουρα, το πιο σημαντικό μετά τα τέσσερα Grand Slam. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς κατέκτησε το ATP World Tour Finals του Λονδίνου, τόσο εύκολα, όσο δείχνει το τελικό 2-0 (6-3, 6-4) επί του Ράφαελ Ναδάλ.

|| Σύνταξη: Βασίλης Μαυρόπουλος ||
|| Προϊόν εγωισμού ||
|| Χοντρά Παιχνίδια | FatGames ||

Τι συνέβη όμως και το Νο2 της παγκόσμιας κατάταξης εξαφάνισε το Νο1; Η αλήθεια είναι πως η εμφάνιση του «Νόλε» δεν αποτελεί δα και παραδοξότητα. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι είναι ένας μεγάλος πρωταθλητής και φροντίζει να το αποδεικνύει σχεδόν σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Αυτό που είδαμε και εξέπληξε δυσάρεστα ήταν το γεγονός ότι ο «Ράφα» δεν μπήκε ποτέ στον αγώνα.

Στην πραγματικότητα, από το πρώτο game του πρώτου set φάνηκε ποιος θα ήταν ο νικητής της αναμέτρησης. Ο Τζόκοβιτς μπήκε επιθετικά και οδήγησε εξ αρχής τον Ναδάλ σ’ έναν ρόλο αμυνομένου, που αρκούταν στο να επιστρέφει τις μπάλες. Θα μού πει κάποιος -και θα ‘χει δίκιο- ότι, ούτως ή άλλως, το παιχνίδι του Ισπανού βασίζεται στην άμυνα, η οποία, λόγω της έκρηξης και της ταχύτητάς του, έχει διττή λειτουργία, αφού πολλές από τις υποδοχές του μετατρέπονται, στην εξέλιξη της φάσης, σε εκπληκτικούς winner, προκαλώντας σύγχυση στον αντίπαλο. Τις περισσότερες φορές! Γιατί στον τελικό της βρετανικής πρωτεύουσας, ένα μεγάλο ποσοστό των αποκρούσεών του βγήκε άουτ.

Ο Τζόκοβιτς νίκησε, παίζοντας εν μέρει ως… Φέντερερ -όχι φετινός- και εν μέρει ως… Ναδάλ. Ήταν δηλαδή εξοντωτικά επιθετικός και ελκυστικός, όταν οι συνθήκες του το επέτρεπαν, αλλά και εξαιρετικά ταχύς, όταν χρειαζόταν να βγάλει κρίσιμες άμυνες, που του καθάριζαν τη σκέψη σε κομβικές στιγμές. Τέτοια ήταν αυτή του τελευταίου πόντου του δεύτερου break του στο πρώτο set, όπου έκανε το 5-3, λίγο πριν σερβίρει για το 1-0. Ο Σέρβος έκανε το τέλειο παιχνίδι! Είναι γεγονός πως είναι ένας πλήρης τενίστας. Είναι εξίσου καλός αμυντικός και καλός επιθετικός. Μόνο που τη Δευτέρα ήταν ένας εξαιρετικός επιθετικός, θυμίζοντας… Ρότζερ Φέντερερ στα καλά του, και ένας άψογος αμυντικός, λες και κάποιος είχε ξεριζώσει πριν το ματς την ιδιότητα αυτή από τα σπλάχνα του Ράφαελ Ναδάλ και τη φύτεψε στα δικά του. Τελικά, η εκθρόνισή του από το Νο1 τον ξύπνησε και του θύμισε ότι δεν παίζει μόνος.

Ο Ναδάλ, από την άλλη πλευρά, ήταν με μία λέξη απογοητευτικός. Πολλά αβίαστα λάθη, πολλές λάθος επιστροφές. Αδίκησε τον εαυτό του και τις άμυνες που προσπαθούσε να βγάλει με το να στέλνει εύκολες μπάλες άουτ ή πάνω στο φιλέ. Τα τέσσερα double fault του είναι ενδεικτικά. Άδειασε μετά την κατάκτηση του US Open τον Σεπτέμβρη. Κλάταρε και, εδώ που τα λέμε, είναι λογικό. Ήταν μεγάλη υπέρβαση, ακόμη και για έναν τέτοιο αθλητή, να βρίσκεται ξανά στην κορυφή, μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, έπειτα από έναν δύσκολο, εννεάμηνο τραυματισμό. Τώρα, ευτυχώς γι’ αυτόν, θα έχει την ευκαιρία να ξεκουραστεί. Και του χρόνου να επανέλθει δριμύτερος και διψασμένος. Και αυτό θα συμβεί! Τώρα που είναι πρώτος, αν είναι καλά, δεν θα φύγει από εκεί αμαχητί.

Το είπαμε και θα το ξαναπούμε: το παγκόσμιο τένις έχει ανάγκη το rivalry Τζόκοβιτς-Ναδάλ, πόσω μάλλον από τη στιγμή που η μπογιά του Φέντερερ δείχνει -ας διατηρήσουμε για λίγο ακόμη τις επιφυλάξεις μας- να έχει περάσει…