Προκριθήκαμε παρά την απουσία ... μου

Όταν στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας πληροφορήθηκα τις ώρες μπαράζ των δύο αγώνων της Ελλάδας με τη Ρουμανία, μου δημιουργήθηκε το ίδιο αίσθημα επίγνωσης γκαντεμιάς που είχα και όταν έμαθα ότι οι μέρες διεξαγωγής τους θα ήταν η Παρασκευή και η Τρίτη. Η αλήθεια είναι ότι ήλπιζα να ξεκινούσε και ο επαναληπτικός στο Βουκουρέστι στις 9:45μ.μ., διότι έτσι θα έβλεπα το β’ ημίχρονο.

|| Σύνταξη: Βασίλης Μαυρόπουλος ||
|| "Έτσι (δεν) το είδα…" ||
|| Χοντρά Παιχνίδια | FatGames ||

Αυτό που δεν μου επέτρεψε να δω το παιχνίδι που διεξήχθη στη Ρουμανία ήταν ένα υποχρεωτικό μάθημα του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών του Τμήματος Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, το οποίο ολοκληρωνόταν κανονικά στις 10μ.μ. Υπολόγιζα, λοιπόν, ότι αν το Ρουμανία-Ελλάδα άρχιζε ένα τέταρτο πιο πριν, θα πήγαινα μόλις τελείωνα σ’ ένα κοντινό café και θα έχανα περίπου ένα 20λεπτο, ελαχιστοποιώντας κάπως έτσι τη… ζημιά. Έλα όμως που το ματς είχε οριστεί για τις 9μ.μ... Με το ίδιο σχέδιο, θα έχανα το α’ ημίχρονο.

«Βάλτο, ρε Κατσούρ, βάλτο ρε Μήτρογλου, βάλτο ρε Σαμαρά», να γινόταν το 4-1, να πηγαίναμε για χειμερινό τουρισμό στο Βουκουρέστι και να ήμουν κι εγώ ήρεμος και απολύτως αφοσιωμένος (λέμε τώρα) στην παράδοση του καθηγητή μου. Δεν μπήκε! Εντάξει, και πάλι ήξερα ότι το 3-1 κόντρα στην Εθνική Ελλάδας δεν γυρνάει υπό φυσιολογικές συνθήκες. Όμως ποιος είπε ότι το ποδόσφαιρο έχει λογική;

Τρίτη 19/11, 8.30μ.μ., κι εγώ είμαι κλειδωμένος -στην κυριολεξία μιας, και οι θυρωροί φεύγουν από τις 7:30μ.μ. και κλειδώνουν την πόρτα εισόδου- στο κτήριο της Εγνατίας 46. Ένα γενικότερο κλίμα νιρβάνας μας έχει συνεπάρει όλους. Κάποιοι από μας παρακολουθούμε για λίγα δευτερόλεπτα, μετά χανόμαστε ξανά σε σκέψεις. Η δική μου εκείνη τη στιγμή πήγε στο να στείλω SMS σ’ έναν αγαπημένο μου φίλο και να του πω να μ’ ενημερώνει για την εξέλιξη του αγώνα.

«ΟΚ, man», ήταν η γρήγορη απάντησή του. Στο σημείο αυτό, να αναφέρω πως ο μοναδικός ποδοσφαιρόφιλος εκεί μέσα ήμουν εγώ. Είμαστε συνολικά 23 άτομα, μόνο τρία αγόρια (αυτό φυσικά είναι κάτι για το οποίο δεν παραπονιέμαι), από τα οποία, δε, μόνο εγώ ασχολούμαι φανατικά με τα αθλητικά.

Από τις 8:45μ.μ. και έπειτα, κοιτούσα συνεχώς την ώρα στο κινητό μου, ενώ είχα φροντίσει να το βάλω στο αθόρυβο ώστε να μην ακουστεί ο ήχος από ενδεχόμενο μήνυμα. Όχι ότι επικρατούσε ησυχία δηλαδή, η καθεμιά και ο καθένας έκανε τα δικά του, αλλά και λίγο τακτ δεν βλάπτει. Πηγαδάκια από δω, πηγαδάκια από κει. Εγώ είχα παραδεχτεί από ώρα στη διπλανή μου ότι δεν μπορούσα να παρακολουθήσω για 30’’ συνεχόμενα τι έλεγε ο καθηγητής μας. Δεν ξέρω αν φταίει εξ ολοκλήρου η Εθνική σ’ αυτό, έχει όμως σίγουρα μερίδιο που της αναλογεί.

Όταν στις 9μ.μ. κάναμε διάλειμμα, αρχίσαμε την πλάκα ο ένας με τον άλλον (αν και για να είμαι ειλικρινής, επρόκειτο απλώς για μία γενικευμένη συνέχεια του τι συνέβαινε κατά τη διάρκεια του μαθήματος, αφού ελάχιστοι ήταν σε mood διδασκομένου και μπορούσαν να συγκεντρωθούν) και ξεχάστηκα εντελώς.

Στις 9.10μ.μ. μπήκαμε να συνεχίσουμε το μάθημα ή ό,τι έκανε ο καθένας τέλος πάντων… Δεν πρόλαβα να βυθιστώ ξανά στις παντός είδους σκέψεις μου ή να κάνω χαβαλέ με τις διπλανές μου και τους διπλανούς μου κι έρχεται SMS. Το ανοίγω και… «ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ! Μήτρογλουουουουουουουου!», «Γκόοοοοοοοοοοολ», φωνάζω κι εγώ -στο mute όμως, όπως μου είπε μετά μια κοπέλα- και υψώνω την αριστερή μου γροθιά. «Σκάσε ρε», ήταν η αφοπλιστική απάντηση μίας άλλης που καθόταν ακριβώς δίπλα μου, όχι γιατί ενοχλήθηκε, αλλά διότι ήταν φρέσκια η παρατήρηση για ησυχία που είχε κάνει ο καθηγητής προς το μέρος μας. Την άκουσα, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Το μυαλό μου ήταν στη Βραζιλία.

Τα επόμενα λεπτά μέχρι τις 10μ.μ. πέρασαν σαν νεράκι. Στις 10:10μ.μ. το μάθημα δεν είχε τελειώσει ακόμη κι έρχεται νέο μήνυμα. «Αυτογκόλ ο Τοροσίδης»!
Οι Ρουμάνοι είχαν ξαναμπεί στο παιχνίδι και ο καθηγητής εξακολουθούσε, ένα τέταρτο μετά την καθορισμένη ώρα λήξης του μαθήματος, να μιλάει… Όταν στις 10:20 μας άφησε ελεύθερους, αποφάσισα να μην μείνω στο κέντρο για να δω όσο απέμενε. Ώσπου να πήγαινα Αριστοτέλους να βρω café, θα πήγαινε 10:30. Τζάμπα το τουλάχιστον 3ευρω που θα έδινα δηλαδή...

Πήρα λεωφορείο για το σπίτι. Όταν μπήκα μέσα, είδα πρώτα τον πατέρα μου, μη ένθερμο υποστηρικτή της Εθνικής, αλλά καταλάβαινα ότι χαιρόταν. Τα πέντε τελευταία λεπτά πρόλαβα και στο τέλος έβρισα τον σκηνοθέτη. Πρώτη φορά πανηγύρισε σαν τρελός ο Έλληνας Φερνάντο Σάντος κι εκείνος έχασε το στιγμιότυπο…

Ελπίζω το παρόν άρθρο να μην εκληφθεί ως εθνικιστικό παραλήρημα, γιατί επουδενί δεν είναι τέτοιο. Όμως, διάολε, όταν ζούμε μέσα σε συνεχή μιζέρια, δεν είναι δυνατόν, όταν σκεφτόμαστε αυτές τις στιγμές, να μην χαμογελάμε από χαρά και ευχαρίστηση. Ναι, ακόμη και για την «ανάλατη» Εθνική Ελλάδας. Αυτή είναι η χώρα μας, Έλληνες είμαστε και είναι το πλέον φυσιολογικό πράγμα να είμαστε οπαδοί της.

Εξάλλου, όποιος βλέπει φανατικά ποδόσφαιρο, όπως εγώ, και πει ότι η διάθεσή του δεν επηρεάζεται, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία, από τα αποτελέσματα που φέρνει η ομάδα που υποστηρίζει, ψεύδεται...
Τα σέβη μου και υγιαίνετε!

|| Σύνταξη: Βασίλης Μαυρόπουλος ||
|| "Έτσι (δεν) το είδα…" ||
|| Χοντρά Παιχνίδια | FatGames ||

Έγραψε ... ο Βασίλης Μαυρόπουλος: