Για δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια, ο ΠΑΟΚ έχει μπροστά του την πρόκληση του τελικού Κυπέλλου Ελλάδας. Και αν την προηγούμενη φορά έχυσε την καρδάρα με το γάλα, τώρα έχει ακόμη μια χρυσή ευκαιρία για να τα καταφέρει.
Τότε, είχε ως κάβα ένα πονηρό 0-0 που είχε αποσπάσει στο ΟΑΚΑ από τη μετέπειτα κυπελλούχο ΑΕΚ (ναι, αυτήν που την κατάντησαν έτσι, ώστε του χρόνου να μην αγωνίζεται στη Superleague). Τώρα, έχει να υπερασπιστεί το 2-1 της Τούμπας κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης.
Το παρόν κείμενο δεν θα ασχοληθεί καθόλου με τη διαιτησία και τον ορισμό του Ηλία Σπάθα ως άρχοντα της αναμέτρησης, καθώς είναι πάγια τακτική μου, όταν μιλώ για ποδόσφαιρο, να επικεντρώνομαι μόνο στους 22 ποδοσφαιριστές και τους δύο προπονητές. Επίσης, δεν είμαι αυτός που θα πω στον Γιώργο Δώνη πώς θα κατεβάσει τον ΠΑΟΚ για να πάρει την πρόκριση.
Αυτός είναι προπονητής, αυτός παρακολουθεί όλη την εβδομάδα τους παίκτες του, αυτός ξέρει την κατάσταση στην οποία βρίσκονται και σ’ αυτόν ανήκουν οι επιλογές της ενδεκάδας. Κριτική επ’ αυτού μπορεί να ασκηθεί μόνο μετά τον αγώνα και -δυστυχώς- βάσει αποτελέσματος. Αν τα καταφέρει, όλα καλά. Αν δεν τα καταφέρει, ίδωμεν…
Η λογική λέει ότι ο Δικέφαλος θα παραταχθεί στην Τρίπολη με αμυντικούς προσανατολισμούς. Αυτό, ίσως να μην αποτυπωθεί τόσο στους ποδοσφαιριστές οι οποίοι θα αγωνιστούν, αλλά στις εντολές που θα έχουν από τον Δώνη. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι δεν χωράει ατομικό λάθος. Το ιδανικό θα ήταν μία άμυνα όπως αυτή στο «Γ. Καραϊσκάκης», όπου ο ΠΑΟΚ απέσπασε ένα άνετο 0-0 από τον Ολυμπιακό.
Ειδάλλως, αν είναι να συμβεί το… μοιραίο, πρέπει να έχει σκοράρει πρώτα ο ίδιος και να συμβεί ενώ θα προηγείται στο σκορ. Σε διαφορετική περίπτωση, θα κληθεί να βάλει γκολ σε κλειστή άμυνα, καθώς το 1-0 θα ευνοεί πλέον τον Αστέρα. Δηλαδή, τρέχα γύρευε…
Έγραψε ... ο Βασίλης Μαυρόπουλος: